Memorias, biografías e autobiografías

Nesta páxina achegamos traballos académicos sobre memorias de actores, entrevistas interesantes desde o punto de vista do oficio, autobiografías, etc

AISGE: entrevistas e autobiografías

AISGE (Artistas Intérpretes, Entidad de Gestión de Derechos de Propiedad Intelectual) é a entidade que xestiona en España os dereitos de propiedade intelectual -en soporte audiovisual- dos actores, dobladores, bailarins e directores de escena. A alta é gratuita.

Deixamos aquí enlaces a:

Seliten@t: reconstrucción da vida escénica e autobiografías


O Centro de Investigación SELITEN@T, inserto no Instituto de Investigación da Universidad Nacional de Educación a Distancia (UNED), promove a investigación sobre o autobiográfico na literatura e sobre o teatro representado nas linguas oficiais de España.

No seguinte enlace pódese acceder a traballos de investigación interesantes como por exemplo Las representaciones escénicas en Ferrol: 1879-1915, de Eva Ocampo; La vida escénica en Pontevedra (1901-1924), de Paulino Aparicio; La vida escénica en Pontevedra en la segunda mitad del siglo XIX, de Tomás Ruibal ou Teatro e Internet: Galicia (2000-2009), de Ricardo de la Torre. Tamén se da noticia de traballos de investigación de actores profesionais galegos como Representaciones teatrales y compañías de teatro profesional gallegas en 1993, de Fernando Dacosta ou La recepción de los espectáculos gallegos por parte de los programadores, de Santiago Prego, ou sexa, eu mesmo.

Documentais imprescindibles

Canais de biografías e autobiografías

Hollywood

34 biografías de actores e actrices de Hollywood. En español.

No canal Detrás del personaje, de SAGAI hai sete entrevistas a actores e actrices arxentinos

Arxentinos

Audio-autobiografías

Sete audiolibros do Taller de la Memoria de AISGE

"Yo trabajo siempre teniendo en cuenta al otro"

Alejandro Amenábar aconselloume ver Espérame en el Cielo para preparar o personaxe de Franco en Mientras Dure La Guerra. Foi aí que descubrin a Pepe Soriano. Encontrei nel moito oficio, moita sabedoría. Adoro a este actor.

A continuación deixo algúns fragmentos da entrevista do video adxunto:

Fui a España, cuando me propusieron interpretar a Franco. Tenía que engordar unos veinte kilos en cuarenta días. Habían probado con grandes compañeros, pero alguno por una razón politica o ideologica, otro porque no daban el tipo siendo excelentes actores, un dia me llamaron y fui a España, hice la pelicula, hice una cosa totalmente insolita: yo mismo me doblé, llevaba tres meses en España. La voz de la pelicula es mia no de un doblador. Esto despertó un interes muy grande.

Viviu 7 anos en España, e logo regresou á Arxentina, onde, moi velliño, aínda segue a traballar.

Soy un sobreviviente de una manera de actuar que se termina. Se anuncia una nueva, no sé si mejor, o no. El teatro independiente cobra brillo desde 1930 a partir de la inauguración de El Teatro del Pueblo. Hoy tenemos casi 300 salas en Buenos Aires de grupos independientes. Esto tiene un anverso y un reverso. La gente está volviendo al teatro, no como espectador, sino para ejercerlo porque es sanador. Encuentra un lugar donde expresarse. Pero por otro lado, no tenemos la posibilidad de que puedan vivir de esto. Actúan un día por semana.

Margarita Xirgú iba a estrenar un espectáculo y vió que había muy poca gente en la platea. Qué ocurre? Donde está la gente, preguntó, y le dijeron, están todos ensayando.

...

¿De quién no se perdería ni una película?

-De Woody Allen. Toda su cinematografía me fascina.

...

(Pepe Soriano) siempre estuvo presente en la lucha gremial por los derechos de los actores

...

Tuve muchos maestros, sigo formándome. Este oficio es como una pirámide, cuando llegas arriba empiezas a bajar otra vez, mientras que tu también vas enseñando.

...

Unipersoal autobiográfico de Pepe Soriano: El loro calabrés

Pepe Soriano: contra do oficio

A veces la ropa me lleva al personaje, a veces la obra está tan clara que el texto me dice lo que tengo que hacer y lo que ocurre, y a veces tengo que ver que hay detrás del texto. No tengo una sola manera de abordar, en cada momento me arrimo como puedo y tratando honestamente de no apelar al oficio, a lo que sé hacer, porque eso que sé hacer generalmente me traiciona. “ya lo tengo hecho” es peligroso. Generalmente busco el personaje y se me escapa, lo busco y se me escapa, y un dia hago un gesto con una mano así y el director dice ese gesto es del personaje. Y a partir de ese pequeño gesto va saliendo todo el personaje. Es la revelación, da mucha alegria, es una flor que se abre.

Por EDUARDO HARO TECGLEN

La primera vez que hablé con Manuel Gómez Bur fue cuando vino a visitarme al periódico donde yo trabajaba. Los dos tratábamos de arrancar en la vida: digamos que hace medio siglo. Sacó de su cartera el recorte de mí crítica a la obra que acababa de estrenar en el Infanta Isabel. "Este recorte", me dijo, "me lo ha dado mi empresario, don Arturo Serrano. Escribe usted", (todos nos hablábamos de usted unos a otros, salvo para acreditar confianza, amistad o amor; el signo casi se ha perdido), "que estoy exagerado, que grito mucho, que me agito excesivamente en escena... Tiene usted razón, mucha razón. Solamente que don Arturo me ha dado el recorte y me ha dicho: 'Manolo, ya ves lo mal que estás: te voy a bajar cinco duros de sueldo'. Y me los ha quitado". Convinimos en que era una miseria. Y él me explicó que venía a verme sólo para que supiera lo que, costaba una crítica. (...) Puede que Gómez Bur estuviese totalrnente desfasado en aquella obra (...) pero la verdad es que su exageración le convirtió en el popularísimo actor cómico que fue, (...) acostumbrando a los espectadores a ello, haciéndoles esperarlo a cada momento.

Ciges nunca se subió a los escenarios. Ensayó durante unos días con José Luis Gómez para un montaje, hasta que abandonó. “Yo no sé jugar a estas cosas”, le dijo al director, en una actitud muy acorde con su natural holgazanería, con la que también explicaba su falta de papeles protagonistas: “Si siete días de rodaje son cansados, dos meses filmando como protagonista serían intolerables”. Pero nunca reclamó más: “El fracaso y yo vamos siempre juntos”.

A su juicio, los directores le colocaron en el sitio en el que debía estar. En aquella esencial entrevista de TVE, 17 años antes de su deceso, Lizcano terminó preguntándole con qué frase le gustaría ser recordado tras su muerte. La respuesta, rápida, delirante y triste, fue puro Ciges inoculado en vena: “Se quedó así, como un pajarito”. La tragicomedia de la vida.