Non son fáciles de establecer, pero imos tentalo dun xeito intuitivo. En primeiro lugar veremos o video netamente clown de Popov, e en segundo lugar veremos ovideo netamente bufonesco de Ricky Gervais.
Máis adiante veremos que, coma sempre, as diferenzas entre un e outro dilúense.
Está presente a autoridade, pero non hai nin desafío nin servilismo.
O espazo é un circo. É un tipo de humor que deriva en melodrama.
É unha escena da vida cotiá.
A interpretación é extracotiá: hai técnica de mimo e outras.
Este video amosa un traballo que se desenvolvía en 1930 no circuito de variedades e cabarets, ainda que tamén podería estar no circo e posteriormente na televisión. Nel vemos un traballo con técnica de clown, e con slapstick, acrobacia, danza e inversión de xénero.
A idea orixinal é de Warwick Davis, sobre "the life of a showbiz dwarf" (ou sexa, él mesmo).
O protagonista é egoísta, soberbio e servil.
É un falso documental. É coma se fora vida real. A interpretación é naturalista.
O tipo de humor que deriva en traxedia.
A continuación veremos os trazos diferenciais entre o bufón e o clown e logo comentaremos os que aparecen nos videos de Popov e Gervais. E algún máis, se se vos ocorre.
Tebeos.
Non padece censura
Bob Esponxa: estrutura clownesca de carabranca, augusto, trombo, fantesca, empresario, etc.
Humor inxenuo, amable, melancólico (melodrama)
Sempre é un espectáculo extracotiá: en circo, teatro, teatro de rúa, cabaret e variedades...
A festa, o pracer, a commedia dell’arte, os saltimbanquis, a diversión, a alegría, etc.
Burla de si mesmo. É un riso inxenuo
Técnica: sobre todo máscara. Tamén mimo e todo tipo de habilidades circenses (ecuestre, acróbata, ilusionismo, domesticar animais, etc.)
Temas: a vida cotiá.
O continxente.
Clown O simple
As súas cores: branco e vermello
Imita porque admira aos adultos: quere ser coma eles
El Jueves e revistas satíricas.
Padece a censura con frecuencia.
Shin Chan: cuiño, cuiño; descarado, “mal exemplo”, trompa, etc.
Humor ácido, grotesco, incómodo (traxedia)
Está integrado na vida cotiá: os bufóns dos Reis, os shows de cámara oculta.
Actualmente encaixan moi ben nos late-shows que mesturan a realidade e ficción.
O antroido, irreverente, carnal, a inversión de sexos, de clases, a trangresión, o corpo non normativo.
Parodia, burla do outro. É un riso cruel.
Máis que de técnica, falariamos dun potencial grotesco. A súa propia existencia é unha provocación grotesca e incómoda. Ás veces o seu corpo é normativo, pero o seu inxenio é grotesco.
Temas: a escatoloxía nas súas duas vertentes: a morte e os excrementos (o soez).
O transcendente.
Fool O louco
As súas cores: verde e amarelo
Imita porque se ri dos adultos.
De todas formas, nunca poderá ser coma eles
É un subxénero da comedia que se caracteriza por presentar accións esaxeradas de violencia física que non derivan en consecuencias reais de dor.
Nun sentido estreito, slapstick designa dous paus de madeira unidos, que ao bateren fan un efecto de son característico. É o batoccio da commedia dell´arte ou a cachiporra dos títeres. Tamen nos debuxos animados (Bob Esponxa, Gunball, Looney tunes, Tom y Jerry, etc.), no entretemento (humor amarelo e outros) ou no cine.
"Adestramento de slapstick para O Servidor de dous amos" (5 min. Ano 2013).
Un seminario que imparte Leris, outro da familia Colombaioni. Os Colombaioni son unha saga de pallasos desde hai moitas xeneracións.
...sobre comedia física, de Rowan Atkinson (ten subtítulos.Dura 45 minutos). É unha aula de comedia física que levo vendo unha e outra vez desde hai anos. Sempre a teño presente.
Aqui tedes o índice de contidos: https://en.wikipedia.org/wiki/Funny_Business_(TV_series)
"Seminario de slapstick para clown dos Colombaioni" (Duración 4.50'). É un seminario que impartiu un dos Colombaioni no Odin Teatret no ano 1968. Carlo Colombaioni marcou a fin dunha época - a dos pallasos de circo tradicionais - e o comezo de outra -a do clown contemporáneo. Xa moi velliño deu aulas en Galicia, no Festiclown.
(duración 27 min) Peta Lily creou unha nova técnica de clown á cal denominou Dark Clown. Os temas do clown xa non son tan brancos (tenrura, estupidez, ira...), e trabállase sobre emocións máis escuras (horror, dor físico extremo, dó...) pero sen chegar ao grotesco do bufón. De feito, a técnica é 100% clown, incorporándolle elementos técnicos novidosos relativos ao ritmo e a respiración. Sobre as diferenzas entre o dark clown e o bufón, picar neste enlace.
O título do debate pódese enunciar así: A violencia como xogo (tamén no deporte) e coma fantasía (tamén no sexo) é boa. Este enunciado tirámolo de Jorge Drexler no video que temos á dereita desta columna. Nel afirma tamén que "una cosa es andar con ametralladoras matando gente y degollando gente, y la otra cosa es ver a dos niños jugando a los cowboys, cuando uno entiende que es un juego, que básicamente es un juego, un juego de roles" (min. 15.56).
Os argumentos contrarios á violencia na ficción son abundantes e podémolos atopar fácilmente. Adoitan estar sostidos por psicólogos e pedagogos.
APROX INTUITIVA AO DARK CLOWN
O exercicio que a min me deu para entender o dark clown foi o de ser un neno que pide insistentemente un kinder sorpresa á sua nai, e máis o outro exercicio no que non queriamos ir á piscina porque “nos doia un dedo do pe”.
Nestes exercicios hai unha verdade: que necesitamos o kinder sorpresa e que non queremos ir á piscina.
Pero hai un finximento, porque somos conscientes de que non necesitamos o kinder: somos conscientes de que é un capricho, porque o ovo kinder é en si mesmo un capricho: nin alimenta nin nos da un xoguete duradoiro. Tamén somos conscientes de que o do dedo é unha disculpa para non ir á piscina.
E buscamos un engano consciente: porque mamá sabe do noso finximento. Ainda que tamén sabe da verdade de que non queremos ir á piscina.
APROX TÉCNICA AO DARK CLOWN: O SON
