T. Musical británico

No xurdimento do Teatro Musical Británico podemos citar tres momentos salientables: The Beggar´s opera (1728), que se convertirá na primeira Ballad Opera nun momento de expansión do Imperio Británico, o que suporá que teña grande relevancia en todo o mundo; as disparatadas operetas inglesas, representada por Gilbert e Sullivan, cuxa vixencia e influencia chega ata os nosos días e as revistas que escribe e dirixe o actor, cantante e compositor Noël Coward (1899 - 1973), prototipo de inglés sofisticado, enxeñoso e gai, que debutou no teatro profesional con so 11 anos.

Unha ópera rock non é unha ópera con música rock.

É algo asimilable a un album conceptual, no que existe unha temática que unifica as cancións e o estilo de música é o rock. Tommy de The Who está considerada comúnmente a primeira ópera rock. Outras óperas rock famosas son, The Wall de Pink Floyd, The Rise and Fall of Ziggy Stardust de David Bowie, Thick As A Brick de Jethro Tull, ou Jesus Christ Superstar de Tim Rice y Andrew Lloyd Webber. Como podemos ver dalgunhas delas fíxose Musical Rock e doutras, non. De feito, as operas rock non son compostas para seren representadas (isto é algo que pode ocorrer posteriormente), de maneira que, musicalmente falando, asemellarianse máis a unha cantata que a unha ópera.

O caso de Hair é diferente: por iso non está considerado unha ópera rock, pero si un Musical Rock.

O caso de Jesus Christ Superstar é curioso: os británicos Tim Rice y Andrew Lloyd Webber eran letrista e compositor de Musicais respectivamente, pero como ninguén lles quixo producir este Musical, decidiron publicalo como album conceptual. Pero nada máis publicalo, comezaron a proliferar concertos e mesmo postas en escena, provocando demandas por parte dos autores que acabaron co peche de todos estes montaxes ilegales e convertiron a Jesus Christ Superstar nun referente en dereitos de autor. O ano seguinte da súa publicación xa se estreaba a versión oficial en Broadway. Posteriormente a parella Rice-Webber crearán Evita do mesmo xeito: primeiro sacan o album conceptual e despois faráse o Musical.

En 1984 Webber estrea Starlight Express. Se en Cats os actores facían de gatos, agora fan de locomotoras masculinas que compiten pola atención das locomotoras femininas. O musical conta a historia dunha máquina de vapor, que compite nun campeonato contra locomotoras modernas coa esperanza de impresionar a un vagón de primeira clase. Os actores móvense todo o espectáculo a patins. En 1988 Starlight Express comezou a representarse en Alemania nun teatro especialmente deseñado para este Musical. En 2020 aínda segue a representarse, e xa foi vista por máis de 17 millóns de persoas. En 1997 fíxose unha versión sobre xeo.

Nos anos ´80 Broadway estaba en crise e dependía das importacións británicas. Les Miserables foi primeiro un album conceptual de dous autores franceses, Claude-Michel Schönberg e Alain Boublil, que en 1980 é adaptado en París ao teatro convertíndose nun Musical completamente cantado . En 1985 foi producido en colaboración coa Royal Shakespeare Company, algo que será notorio na escenografía, na interpretación e no propio elenco. A crítica foi adversa, e afirmaba que sen claqué e con trinta cadáveres en escena non se podía considerar propiamente un Musical. Non obstante, non so foi un éxito de billetería, senón que contribuiu a reflotar económicamente á Royal Shakespeare Company. Na actualidade é o segundo espectáculo do mundo con maior permanencia en cartel.

Jonathan Pryce, actor branco que protagonizaba este Musical interpretando un personaxe euroasiático, usaba próteses nos ollos e maquillaxe para parecer máis asiático. Cando o espectáculo chegou a Broadway, en 1991, a Actors 'Equity Association comparou Miss Saigon cun espectáculo de Minstrel, e rexeitaron a Pryce. Houbo unha controversia importante nese momento xa que estaba collendo forza o Movemento que pretende saldar a débeda histórica que o teatro ten cos intérpretes racializados, permitíndolles interpretar personaxes brancos, pero non á viceversa. Este movemento exténdese actualmente aos actores e actrices transexuais. Finalmente Pryce puido actuar, e MIss Saigón, malia a polémica que aínda o persegue, é o decimoterceiro espectáculo máis antiguo de Broadway.

Está baseado na ópera Madame Butterfly de Giacomo Puccini (1904), e conta a tráxica historia dun romance entre unha muller asiática e o seu amante estadounidense que a abandonará. O escenario da trama trasladase á década de 1970 durante a guerra de Vietnam.

Unha conclusión que Viet Thanh Nguyen tira deste caso é a de que o racismo e o sexismo non son incompatibles coa arte: que gocemos coa obra de arte non significa que a obra non sexa racista ou sexista. Non obstante, no ano 2020 resulta extraño e cada vez máis polémico que se siga a exhibir este Musical en Broadway, ainda que, se é representado é porque o público o demanda.