Para Cunningham o movemento nace do xesto cotián, perdendo o seu carácter de xesto utilitario.

No verán de 1952, John Cage organizou un evento de teatro colaborativo no comedor do Black Mountain College. A denominada "Peza de teatro número 1", está considerada como o primeiro Happening. Nel participaban Cunningham (danza), Tudor (piano), Olson (poesía), Rauschenberg (pintura e DJ) e Cage que falaba sobre budismo. "Os espectadores non podían ver directamente todo o que pasaba. Era unha complexidade de acontecementos que os espectadores podían afrontar segundo cada un elixise” (Cunningham).

Nas súas aulas de composición coreográfica xunto ao compositor John Cage, animaba aos alumnos de danza a crear a súa propia música con instrumentos de percusión.

Cada xesto dá a impresión de ser froito do azar. Toma posesión do espazo mediante a execución de xestos simples e naturais.

Descarta totalmente a idea de que a danza sexa a narración xestual basada na literatura ou na mitoloxía. Cre na "Danza absoluta".

Elabora unha técnica baseada en tres conceptos clave:

1. Torso e Pernas: forza e flexibilidade.

2. Conciencia Espacial: implementar múltiples cambios de dirección dentro dunha soa frase.

3. Precisión rítmica

A partir de 1969 recoñécese a Cunningham como o investigador de formas máis importante do noso tempo. A nova forma de danza por el inventada acéptase como a máis natural de todas as formas de expresión corporal.

Cunningham crea os Events en 1964 como xeito de presentar as súas coreografías fora dun espazo escénico tradicional. Son anacos das súas coreografías que pertencen a obras máis antigas e tamén ás máis recentes. Lévanse feito máis de 800 Events por todo o mundo. Comezan preparando extractos das coreografías e finalmente adaptanse ao espazo concreto onde se van representar.

En gran parte dos seus espectáculos o director musical era Cage.

Con 15 anos, foise estudar co coreógrafo Kurt Joos, onde Pina adquiriría as bases da danza expresionista alemá que serían a base da súa entón incipiente carreira. Con 19 anos gañou unha bolsa para continuar os seus estudos na Juilliard School de Nova York. Nesta segunda etapa formativa, Bausch tivo como profesores a José Limón e a Paul Taylor.

En 1972 asumiu a dirección do Wuppertal Opera Ballet, que máis tarde ela mesma rebautizaría como o Tanztheater Wuppertal Pina Bausch. En 1976 sepárase por completo das convencións do ballet clásico, introducindo un método de ensaio no que xera preguntas aos seus bailaríns, e crea unha coreografía baseada nas súas respostas, que ven reflectidas tanto no físico como no verbal e visual da peza, que inclúe textos falados e música clásica e popular.

...

Composición de coreografías a partir de palabras nun proceso comunicativo verbal, de reflexión subxectiva. Elaboranse consignas verbais, dende as que se parte cara o traballo: “Animar. Quitarme as mans de encima. Bailar agarrado (dous homes). Hola señorita. Xogos sexuais. Alucinar. Noxo. Agardar a alguén. Son o teu querido tío. Por favor, léveme. Carai, mira a ese daí. Masaxe con música. O que quere, ten. Mami. Un neno orfo ten medo. É que en realidade, debería durmir máis. Preparativos para a pelexa. Exercicio sobre a prostitución, etc."

• A palabra evoca o movemento e garantiza unha imaxe cargada de experiencia.

• A palabra ten que ser dramática: pecha conflitos non resoltos.

• Ambiguedade do espazo

• Os espectáculos xorden das palabras, pero non voltan a elas.