É ao mesmo tempo un xeito de investigación e un proceso de intervención social

As súas principais características son: 

• INVESTIGACIÓN: ten por finalidade estudar algún aspecto da realidade, cun obxectivo práctico.

• ACCIÓN: a forma de realizar o estudo é xa un modo de intervención: o propósito da investigación está orientado á acción e á transformación, sendo ela á súa vez fonte de coñecemento e o seu resultado.

• PARTICIPACIÓN: é unha actividade na que os destinatarios dos programas xa non son considerados como simples beneficiarios, senón como suxeitos actuantes

• TRANSFORMACIÓN:  performers e destinatarios contribúen a coñecer e transformar a realidade na que están implicados.

As técnicas do TDO reciben influencia do teatro épico de Bertolt Brecht. Teñen por obxecto transformar ao espectador en protagonista da acción dramática e, "a través desta transformación, axudar ao espectador a preparar accións reais que lle conduzan á propia liberación".  Son as seguintes:

• Xogos iniciais para actores e non actores

• Teatro Xornalístico

• Arco Iris do Desexo

• Teatro Lexislativo

• Teatro invisible

• Teatro Imaxe

• Teatro Forum 

Conforme informa Tomás Motos, está moi relacionado co teatro documento. O material do que se parte é a prensa diaria, aínda que tamén se adoitan utilizar revistas, folletos, gravacións de televisión, etc. Recompílase o material e tras unha fase de traballo de mesa que comprende unha análise da noticia e as súas implicacións sociopolíticas, a noticia sacada de contexto adquire outra dimensión. Boal propón diversas técnicas para teatralizar unha noticia, cuxo obxectivo é informar, pero sobre todo criticar e cuestionar a ideoloxía dominante. Estas técnicas son (exemplificalo cunha noticia sobre Trump, sobre Altri, sobre o acceso á vivenda, etc.):

• Lectura complementada: trátase de engadir os detalles que voluntariamente se omitiran na súa redacción.

• Lectura cruzada: trabállanse dúas noticias que gardan relación entre si, pero que son contraditorias.

• Lectura con ritmo: utilizando técnicas de ruptura: cantar a noticia, ler coma se se tratáse da retransmisión dun partido de fútbol...

• Lectura con reforzo: arróupase a noticia con diapositivas ou calquera elemento que sirva para facilitar a crítica do seu contido.

• Acción paralela: consiste en demostrar, con mímica, accións que achegan como contradición ou complementación da noticia que se está lendo.

• Historia: relacionar a noticia con feitos históricos.

• Improvisación: dramatizar a noticia.

• Concreción da abstracción: consiste en tornar visible, sensible, a través de analoxías, símbolos ou calquera outra equivalencia, determinadas palabras, que polo seu uso excesivo, perderon a capacidade de espertar no espectador ou lector as emocións correspondentes.

• Texto fóra de contexto: ler a noticia nun contexto distinto do que un xa se afixo a ler noticias semellantes.

• Inserción dentro do verdadeiro contexto: é moi frecuente que os xornais, sobre todo os máis sensacionalistas, ofrezan o detalle como feito principal; nestes casos do que se trata é de inserir a noticia no seu contexto máis amplo.

• Ademais do teatro xornalístico outras formas que poden empregarse no chamado teatro popular son:

  • Collage de textos, poemas, documentos, de testemuños, etc. 

  • Collages ilustrados con marionetas.

  • Utilización de festas e tradicións populares: charangas, comparsas, chirigotas. 

[PRÁCTICAS DE TEATRO PERIODISTICO EN "PRÁCTICAS DE DRAMATIZACIÓN"]

Como las anteriores también fue creada por Boal (1980) y se entronca igualmente con la creación colectiva. Las obras que se representan parten del análisis de las inquietudes, problemas y aspiraciones de la comunidad a la que la van dirigidas. Para hacer este análisis, un equipo se encarga de entrevistar a los futuros espectadores en su ambiente. Esta metodología tiene muchos puntos de contacto con la del actor y autor italiano Darío Foo. Una vez creado el espectáculo, los espectadores pueden participar convirtiéndose en actores y actrices de la obra. El procedimiento es muy sencillo: uno de los miembros del grupo, que hace de animador de sala, cuando alguien de entre los espectadores alza la mano porque quiere expresar su punto de vista sobre la escena en curso, dice en voz alta "alto", se para la escena y propone al espectador sustituir al actor en el escenario.

Como afirma Chévere no  seu dossier sobre NEVERMORE, o documental é unha narrativa que reconstrúe interesadamente a verdade (como o goberno), sobre todo co obxectivo de que pareza verdade.

A metodoloxía de investigación en teatro político parte sempre dunha posición sesgada, explícitamente sesgada. 

Non se trata de documentar a verdade, senón de reconstruir interesandamente a verdade.